یکی از اهداف مهم انجام طرح­های بیابان‌زدایی کاهش محرومیت (توسعه‌نیافتگی) و رفع تبعیض (نابرابری) بین مناطق مختلف بوده است. شناخت و تجزیه ‌و تحلیل وضع موجود نواحی مختلف از دیدگاه بیابان‌زدایی نخستین گام در فرآیند توسعه پایدار منطقه­ای و شناخت کمبودها و تنگناها می­باشد. ضعف روش­های اندازه­گیری سنتی عملکرد، نیاز به ارائه روش‌های نوین و کمی را ایجاب می­کند. بنابراین در این پژوهش سوال اصلی تحقیق این است که آیا فعالیت‌های انجام شده در سطح شهرستان­های استان با توجه به وسعت اراضی بیابانی و منابع تحت­تاثیر، مناسب بوده است؟ و همچنین آیا مدل آنتروپی در برآورد این پهنه­بندی کارایی لازم را دارد؟ شاخص­ها و متغیرهای توسعه  فرآیند  بیابان‌زدایی می­توانند به‌خوبی وضع نواحی را نشان دهند که با توجه به آن می­توان سیاست­های بودجه­بندی، نیروی انسانی و غیره را تعیین نمود. بنابراین اطلاعات اولیه در زمینه فعالیت­های بیابان‌زدایی از مرکز ملی بیابان‌زدایی استان یزد به تفکیک شهرستان گردآوری و از روش آنتروپی شانون به منظور بررسی و رتبه­بندی ساختار وضع موجود بیابان­زدایی استفاده شد. این مدل با ساختار سلسله مراتبی به ارزیابی توسعه شهرستان­ها از نظر توسعه شاخص­های بیابان‌زدایی می­پردازد و در انتها نتایج را به‌صورت نقشه­های ارزیابی ارائه می­دهد. نتایج حاصله نشان داد که شهرستان‌های یزد، تفت و مهریز به طور مشترک با درجه توسعه­یافتگی 873/0- از نظر مجموع شاخص­های بیابان‌زدایی در وضعیت نامناسبی می­باشند و شهرستان‌های بافق، اردکان، صدوق و طبس به ترتیب با درجه توسعه‌ یافتگی، 768/0­، 596/0، 539/0و 479/0 از وضعیت مناسبی برخوردارند.