امروزه یکی از بارزترین معضلات بهداشتی و زیست­محیطی شهرها را می­توان روند صعودی تولید پسماندهای جامد عنوان کرد که، بایستی آن را مدیریت کرده و به نهادینه شدن پدیده­هایی چون بازیافت پلاستیک، بازیافت کاغذ و تولید کمپوست از پسماندهای جامد شهری، رو آورد. در کشور ما عدم مدیریت اصولی در جمع­آوری، دفع و بازیافت بیش از 40 هزار تن زباله در روز که تقریباً 70 درصد آن قابل بازیافت و تبدیل به کود بوده و هزاران تن پلاستیک، کاغذ و کارتن را در بر دارد، سبب شده این ضایعات به شکلی بی­رویه به دل خاک سپرده شده و یا در حوالی شهرها پراکنده شوند. در این میان ظرفیت­های متنوع دستگاه­های تبدیل و بازیافت پلاستیک، که امکان ایجاد مراکز بازیافت پلاستیک در نواحی متوسط تا بزرگ را با سهولت بیش­تری میسر می­سازد، می­تواند زمینه­ساز شرایط مطلوب­تری در بازیافت مواد پلاستیکی باشد. فرآیند تعیین مطلوبیت مکانی برای استقرار واحدهای بازیافت پلاستیک، مستلزم در نظر گرفتن معیارهای متعدد است، که موجب می­شود استفاده از فنون تحلیل چند معیاری امری اجتناب ناپذیر قلمداد شود. در مقاله حاضر، سعی شده است تا با انتخاب استان فارس به عنوان مطالعه موردی، کاربرد مدل TOPSIS، در یک زمینه تجربی از موضوع تحقیق به آزمون گذاشته شده و خروجی حاصله در قالب نقشه درجه بندی شده از مطلوبیت مکانی، ارایه شود. بررسی نتایج، نشان داد که پیکسل­های اولویت دار معرفی شده در خروجی حاصل از مدل، دارای شرایط بهینه از منظر معیارهای تعریف شده هستند. بنابراین این مدل می­تواند به عنوان یک سیستم پشتیبان تصمیم­گیری، در چیدمان مکانی-فضایی مراکز بازیافت پلاستیک مورد استفاده قرار گیرد.