عدم درک مفهوم کیفیت فضایی، فقدان توجه به رویکرد کلنگر آن، به عدم شکلگیری کیفیت مطلوب فضاهای عمومی شهری منجر شده که توانایی پاسخ گویی به نیازهای شهروندان را در طول زمان ندارد. بنابراین با نوجه به ناکارآمدی فضاهای عمومی شهری، ضروری است تا نگرشی متناسب با شرایط شهری امروز اتخاذ شود. تفکر نوین طراحی شهری یکپارچه با کلینگری، عرصه عمومی جدیدی را در ادبیات جهانی مطرح نموده است. از اینرو پژوهش حاضر درصدد بهرهگیری از این تفکر در راستای ایجاد تغییر در کیفیت فضاهای عمومی شهری ایران، به ویژه فضاهای عمومی منتخب از منطقه پنج شهرداری تهران است. روش تحقیق حاضر کیفی – کمی است. در مرحله کیفی، این مقاله سعی دارد با استفاده از روش تحلیل محتوا (مرور متون)، بررسی تطبیقی چارچوب نظری تفکر طراحی شهری یکپارچه با مطالعه موردی، شرایط کاربرد این تفکر را معرفی نماید. در مرحله کمی تحقیق، روش گردآوری دادهها توصیفی پیمایشی است. جامعه مورد مطالعه ۲۴ متخصص در حوزه معماری و شهرسازی میباشد. مؤلفههای استخراجی، با استفاده از نرمافزار SPSS و از طریق تحلیل عامل اکتشافی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد پنج عامل از عوامل تأثیرگذار بر ارتقای کیفی فضاهای عمومی شهری در این منطقه هستند که بیشترین درصد واریانس تبیین شده، مربوط به مؤلفه اجتماعی با ۶۷/۲۱ درصد بوده که حاکی از ارجحیت و اهمیت این عامل دارد. یافتههای پژوهش نشان می دهد که علاوه بر کلینگری نسبت به مفهوم کیفیت فضایی، بررسی مفهوم کیفیت فضایی از مقیاس کلان به خرد در فرآیندی یکپارچه، ایجاد سازوکارهایی برای ارتقای جایگاه رویکرد فرارشتهای شهرسازی در روند برنامه ریزی و طراحی محیط، از پیششرطهای لازم بری کاربردی نمودن این تفکر و ارتقای کیفیت فضاهای عمومی شهری است.
(2).jpg)
