پس از انقلاب اسلامی سیاستهای مختلفی برای تأمین مسکن برای اقشار مختلف اجتماعی ارائه شده که گسترده‌ترین آنها از سال ۱۳۸۶ تحت عنوان «مسکن مهر» است. کاربست سیاستهای مسکن مهر به لحاظ کمّی به افزایش مطلق واحد مسکونی در کشور منجر شده است لیکن عدم توجه به ابعاد فضایی- مکانی آن پیامدهای اقتصادی و اجتماعی به بار آورد. هدف این پژوهش تحلیل فضایی- مکانی سایتهای مسکن مهر و ارزیابی پیامدهای اقتصادی و اجتماعی آن بود. روش تحقیق تلفیقی از پیمایش و مطالعات کتابخانه‌ای بوده و از تکنیک پرسشنامه برای گردآوری داده‌های میدانی استفاده شد. روایی پرسشنامه محتوایی و پایایی آن با آزمون آلفای کرونباخ ۸۲/۰بدست آمد. جامعه آماری شامل سایتهای مسکن مهر شهر میاندوآب و ۱۵۴۸ خانوار ساکن در این سایتها بود که با استفاده فرمول کوکران ۲۳۰ خانوار به عنوان حجم نمونه محاسبه و با نمونه‌گیری احتمالی به روش قرعه‌کشی انتخاب شدند. با استفاده از مدل تحلیل شبکه ( NA) و با معیارهای کالبدی، زیست محیطی به ارزیابی مکانیابی و تحلیل فضایی سایت‌های مهر و با روشهای کمی به تجزیه و تحلیل پیامدهای اقتصادی و اجتماعی مکانیابی سایتها پرداخته شد. نتایج نشان داد؛ مسکن‌ مهر شهر میاندوآب به لحاظ دسترسی به نیازهای روزمره ساکنان خود (نزدیکی به خدمات شهری از جمله اشتغال، کاربری‌های آموزشی، بهداشتی – درمانی، ورزشی و فراغتی و... و همچنین به لحاظ وضعیت دسترسی به حمل‌ونقل و موقعیت مکانی (قرارگیری بر روی اراضی باارزش کشاورزی) در موقعیت نامطلوبی مکانیابی شده‌اند. این امر پیامدهای اقتصادی و اجتماعی منفی زیادی را از جمله افزایش زمان و هزینه سفرهای روزانه، کاهش ارتباطات اجتماعی ساکنان و همچنین کاهش احساس تعلق مکانی به مسکن را در پی داشته است.