با توجه به ارزش دیدگاه فضایی در برنامه­ریزی­ها، شناخت و تحلیل روند تغییرات و نحوه­ی توزیع کاربری­ها در سطح شهرها، تابع ریپلی می­تواند به عنوان ابزاری کارآمد در جهت بررسی نحوه­ی توسعه­ی فضایی به کار آید. ابزاری که در حوزه­ی برنامه­ریزی شهری و منطقه­ای به کار نیامده است. در این پژوهش که از نظر ماهوی، کاربردی و از نظر روش، تحلیلی – توصیفی است، با بهره­گیری از تابع ریپلی، روند توسعه و توزیع فضایی کاربری­ها در سطح شهر بجنورد مورد بررسی قرار گرفته است. بجنورد در دهه­ی ۱۳۸۰ به دلیل ارتقا به مرکزیت استان، رشدی سریع و ناگهانی در جمعیت و مساحت را تجربه کرده و به نوعی تعادل فضایی خود را از دست داده است. در ادامه به منظور آزمون درستی نتایج به دست آمده، از ضریب جهانی موران نیز بهره گرفته شد. به این منظور نقشه­های پایه و داده­های مورد نیاز (که از راه مطالعات اسنادی و نیز مشاهده جمع­آوری گردیده است) توسط ابزارهای موجود در نرم­افزار ArcGIS تجزیه و تحلیل شده و خروجی­های لازم به دست آمد. نتیجه نشان می­دهد که توسعه­ی فضایی و توزیع کاربری­ها در بجنورد نزدیک به حالت متمرکز بوده و در بخش­های حاشیه­ای آن، حالتی تصادفی و بی­قاعده دارد. هم­خوانی نتایج حاصل از تابع ریپلی و ضریب جهانی موران در این پژوهش حکایت از آن دارد که تابع k ریپلی می­تواند ابزاری کارآمد در زمینه­­ی سنجش نحوه­ی توزیع فضایی کاربری­های شهری باشد.