آقای ابولفضل محمدی، دکتر ابراهیم تقوی، دکتر کریم حسین زاده دلیر،
دوره ۲۴، شماره ۸۸ - ( ۱۱-۱۴۰۳ )
چکیده
پرابلماتیک اصلی برنامه ریزی شهری در ساحت معرفت شناختی و پراتیک شهری، همانا فراپیچیدگی هایی از نوع جهانی شدن اقتصاد و فرهنگ است که مفاهیم بازنمایی کننده همچون سرمایه اجتماعی و نمادین و .... در حقیقت متناظر بر وضعیت های متغیر و دگرگون شونده در سپهرِ سیاست و اقتصاد متاخر است. به این معنی که تحولات و پویایی های ناشی از امر تنوعِ شهری زمینه ظهور مفاهیم و ساختارهای اندیشگی جدیدی است که حکایت از وضعیت شهری نوین است. سرمایه اجتماعی از اوایل قرن بیست و یکم میلادی به مثابه مهمترین اکتشاف علوم انسانی در حوزه توسعه ملی و توسعه شهری مورد توجه اندیشمندان و تصمیم سازان قرار گرفته است. رابرت پوتنام اصطلاح سرمایه اجتماعی را اینچنین تعریف می کند: جنبه هایی از سازمان اجتماعی همانند شبکه ها ، هنجارها و اعتماد که همیاری و همکاری برای دسترسی به منافع متقابل را تسهیل می کند. سیر تحول و تطور الگوها و زمینه های فکری توسعه شهری شامل طیفی از انگاره های فن شناختی و مبتنی بر مدرنیزاسیون تا الگوهای مشارکتی و نظریه جدی سرمایه اجتماعی در سال های اخیر است. این تحقیق به روش توصیفی – تحلیلی و با تمرکز بر سنجشِ کیفیت و نوع سرمایه اجتماعی در دو محله اسلام آباد و شهرک کارمندان پیش می رود.
(2).jpg)
