---

فرسودگی واقعیتی است که تاکنون بیشتر شهرهای با سابقه و تاریخی را متاثر ساخته است. آنچه مسلّم است در این گونه شهرها این مسأله، رشد بافت شهری را مختل کرده و آن را به پیرامون سوق میدهد. بنابراین افزون بر نابودی بافت های درونی و باسابقه شهری، هزینه های هنگفتی را با ایجاد بافت های نوظهور بر گرده شهر تحمیل می کند. هدف این تحقیق اولویت‌بندی مناطق مختلف قلمرو پژوهش به منظور اعمال بهسازی و نوسازی است. برای دستیابی به هدف مذکور از ۵ متغیر اصلی در بافت فرسوده شامل قدمت، قیمت، نوع مصالح، مساحت و وضعیت دسترسی به بافت استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از عملگرهای فازی(Sum، Gama، Product) در محیط GIS، و همچنین با وزن‌گذاری معیارهای منتخب، از روش تحلیل سلسله مراتبی فازی(FAHP)، به منظور مقایسه استفاده شده است. در نهایت نتایج بدست آمده از عملگرهای فازی و AHP فازی، جهت شناسایی بهترین مکان ها برای بهسازی و نوسازی بافت فرسوده، به قیاس کشیده شده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که مطابق توابع و مدل بکار رفته در پژوهش قسمت های بیرونی بافت (با مساحت ۲۳۶۱۰۳ متر یعنی ۶۵/۰ درصد از کل سهم بافت) به علت نزدیکی به خیابان های اصلی و ساخت وساز نسبتاً بهتر نسبت به قسمت های درونی بافت (با مساحت ۱۰۰۷۵۴ متر یعنی ۲۸/۰ درصد از کل سهم بافت)، از اولویت پایین تری برای نوسازی برخوردار است. همچنین مدل FAHP، مساحتی بالغ بر ۴۷۵۶۹ متر یعنی ۱۳/۰ درصد از کل مناطق بافت را برای امر بهسازی پیشنهاد می کند. البته این امر در عملگر Gama fuzzy با دقت و جزئیات بیشتری نسبت به دیگر توابع و و مدل AHP فازی نشان داده شده است.