بهره­ برداری بیش از حد از منابع طبیعی در سال­های اخیر منجر به تشدید فرآیند بیابان­زایی گردیده و برای مقابله با آن عزمی جدی و فراگیر نیازمند است. هدف پژوهش شناسایی و معرفی معیارهای مخرب در تشدید بیابان­زایی منطقه شکرویه با بهره ­گیری از مدل ایرانی IMDPA جهت انجام اقدامات کنترلی و مدیریتی منطقه است. بدین منظور از چهار معیار کلیدی خاک، پوشش گیاهی، اقلیم و آب که هر کدام از تعدادی شاخص تشکیل شده است، استفاده گردید. معیارهای مذکور از میانگین هندسی شاخص­ها در نرم افزار Arc GIS ۹,۳ و نقشه بیابان­زایی کل نیز از میانگین هندسی چهار معیار مذکور بدست آمد. سپس کلیه نقشه­ ها به اساس مدل به چهار کلاس خطر کم و ناچیز، متوسط، شدید و خیلی­ شدید پهنه­ بندی گردیدند. نتایج نشان داد که معیار پوشش گیاهی با میانگین ارزش عددی ۶۶/۲ (کلاس خط شدید) باتاثیر­ترین معیار و معیار آب با ازرش عددی ۹/۱ (کلاس متوسط) کم­ تاثیرترین معیار در افزایش بیابان­زایی منطقه بودند. شاخص هدایت الکتریکی آب با ارزش ۱۱/۳ (کلاس شدید) به عنوان مخرب­ ترین شاخص و شاخص نسبت جذبی سدیم با مقدار ۱/۱ کم­ اثرترین شاخص برآورد گردیدند. همچنین ارزش عددی بیابان­زایی کل  نیز ۶/۱ (کلاس متوسط) برآورد گردید. نتایج پهنه­ بندی نقشه بیابان­زایی کل نیز نشان داد که ۴۵/۲۰۳۱۰ هکتار (۸۱/۵۶ درصد) از منطقه در کلاس متوسط خطر بیابان­زایی و  ۱۸/۴۳ درصد از منطقه (۷۸/۱۵۴۳۶ هکتار) در کلاس خطر بیابان­زایی کم و ناچیز قرار دارد.