اهداف:گردشگری ادبی به عنوان شاخهای از گردشگری فرهنگی، تلفیقی از صنعت گردشگری با میراث فرهنگی و ادبی بوده که برخاسته از جاذبههای وابسته به حوزه ادبیات میباشد. این نوع از گردشگری که با انگیزه بازدید از مکانها و آثار مرتبط با زندگی شاعران، نویسندگان و... انجام میشود، ضمن تحقق همافزایی فرهنگی- ادبی و پاسداشت میراث تاریخی و فرهنگی، میتواند به عنوان محرک و ابزاری برای حصول توسعه پایدار شهری در ابعاد مختلف آن باشد و فرصتهای رشد و پیشرفت جوامع را فراهم آورد. در این راستا با هدف بررسی نقش گردشگری ادبی در توسعه فضاهای شهری با مطالعه موردی آرامگاه شیخ شهابالدین اهری انجام شده است. روششناسی:این پژوهش در قالب تحقیقات کاربردی و با ماهیت توصیفی- تحلیلی انجام شده، پس از مرور مفاهیم نظری، عوامل کلیدی و موثر با استفاده از نظرات کارشناسان شناسایی شده و با بهرهگیری از نرمافزار میکمک، اثرات و نوع متغییرها سنجش شده است. یافتهها: نتایج به دست آمده از جدول عوامل موثر گردشگری ادبی نشان میدهد مولفههایی مانندارتقای هویت، تقویت سنن و فرهنگ بومی؛ استفاده بهینه از ظرفیتهای ادبی- هنری و احیاء صنایع دستی محلی؛ حفاظت و نگهداری بهینه از آثار ادبی و ابنیه تاریخی؛ افزایش مشارکت و عدالت اجتماعی و حضورپذیری فضاهای شهری برای اقشار مختلف جامعه، میتواند بیشترین اثرگذاری در راستای توسعه فضاهای شهری با تاکید بر گردشگری ادبی را داشته باشد. نتیجه گیری: تعریف درست مفاهیم گردشگری ادبی و توجه به احیا و تبلیغ میراث و هویت ادبی و بهرهمندی از ظرفیتهای موجود، با نگاهی بلندمدت و راهبردی، استمرار این نوع گردشگری میتواند پایداری و مانایی ارزشهای ملی، تاریخی و ادبی را سبب شده و بستری برای حفظ و احیای فرهنگ و هویت ملتها و نیز شکوفایی و پیشرفت اقتصادی، اجتماعی و کالبدی شهرها شده و زمینهساز ایجاد فرصتهای رشد و توسعه فضاهای شهری باشد. صد با آن رو به رو میباشد. بدیهی است، در صورت عدم پرداخت به این مهم، نمیتوان انتظار برخورداری از جایگاهی پایدار در سطح منطقهای و جهانی و بهرهمندی از مزایای آن داشت.